ای ستاره ها!
ای ستاره ها! غرور را رها کنیددر زمین یک آسمان پرنده دیده ام ولی...
پر شکستنی ست!
هر پرنده ای که بال می زند رها شود ز بند خاک
در هجوم بی امان سنگ، باز هم
بر زمین نشستنی ست!
چشمهای آسمان ، ستاره ها !
ما نه اینکه در کویر مانده ایم ،نه!
کلبه ای به وسعت جهان که ساکنش شدیم
جنگلی ست خرم و در آن همیشه آب هست
جان ولی پرنده هاش تشنه لب سپرده اند
ماهیان در آن به جستجوی آب
سالهاست رفته اند و ره به برکه ای نبرده اند!
زیر خاک ثروت نهفته ای ست
این نهفته گنج
خرج ساخت سلاحهای هسته ای ست!
آنچه این وسط به دست ما قلم شده ست
پای زندگی ست
در هجوم بی امان آتش و گلوله چون تگرگ
آنچه می تواندت کشد به سوی زندگی
می کشد طبیعت و تو را به کام مرگ
این طبیعت قشنگ سبز
با زبان سرخ
ـ کاینچنین به باد داد گنج و ثروت نهفته را ـ
شروع کرده قصه ای
که آخرش به باد می دهد سر همیشه سبز سرخ گفته را !
ای ستاره !
در زمین یک آسمان پرنده را اگر چه سر بریده اند،
این زمین و این همه سر و صدا و های وهو
اگر چه زود دست شستنی ست
گرچه من نشسته ام هنوز،
طعنه ام مزن!
چون در آسمان بیکران نیلی ام
پر شکستنی ست!
