،جایی نزدیک خدا
حسهای پوسیده من نرم نرم ،کنده می شوند
و تو در انتها ترین نقطه زمین ،جایی نزدیک خدا
در شبی تکراری
تکرار همه حسهای گرم روزگار درمن مرده را سلاخی میکنی
و تو دفن کننده همه حسهای تازه من
بی هیچ شرمی، بی هیچ تاسفی به گور عمیق من
فاتحانه نگاه می کنی
تاوان تلخی تو
نگاه سرگردان من و کلام هرز پیچیده در تعفن من شد
من سهمی از نگاهت هم دیگر نمی خواهم
من دفن شدم در خاطرات کسی که اینک نیست
یک اسطوره دفن شده
دوست داشتنی تر از نگاه به گرگی ست که در اندیشه کشتن حسی
دیگر به کمین نشسته
درخت
باید رفت
باید رفت
باید همین روز ها رفت
باید رفت و
خاطرات ان روز ها را با خود برد
باید رفت
باید رفت.......................
ای ستاره ها!
ای ستاره ها! غرور را رها کنیددر زمین یک آسمان پرنده دیده ام ولی...
پر شکستنی ست!
هر پرنده ای که بال می زند رها شود ز بند خاک
در هجوم بی امان سنگ، باز هم
بر زمین نشستنی ست!
چشمهای آسمان ، ستاره ها !
ما نه اینکه در کویر مانده ایم ،نه!
کلبه ای به وسعت جهان که ساکنش شدیم
جنگلی ست خرم و در آن همیشه آب هست
جان ولی پرنده هاش تشنه لب سپرده اند
ماهیان در آن به جستجوی آب
سالهاست رفته اند و ره به برکه ای نبرده اند!
زیر خاک ثروت نهفته ای ست
این نهفته گنج
خرج ساخت سلاحهای هسته ای ست!
آنچه این وسط به دست ما قلم شده ست
پای زندگی ست
در هجوم بی امان آتش و گلوله چون تگرگ
آنچه می تواندت کشد به سوی زندگی
می کشد طبیعت و تو را به کام مرگ
این طبیعت قشنگ سبز
با زبان سرخ
ـ کاینچنین به باد داد گنج و ثروت نهفته را ـ
شروع کرده قصه ای
که آخرش به باد می دهد سر همیشه سبز سرخ گفته را !
ای ستاره !
در زمین یک آسمان پرنده را اگر چه سر بریده اند،
این زمین و این همه سر و صدا و های وهو
اگر چه زود دست شستنی ست
گرچه من نشسته ام هنوز،
طعنه ام مزن!
چون در آسمان بیکران نیلی ام
پر شکستنی ست!
شب فرا رسید.
با اشتیاقی تمام نشدنی به آن پایین نگاه می کرد.
به یاد نداشت که چند میلیون سال است که-هر روز-
عاشقانه این کار را انجام می دهد...
گرم می شود و... می سوزد.دلش میخواست بیشتر بماند.
از دیدن جریان زیبای زندگی سیر نمی شد.
ولی زمان چشم پوشی بود ...تا فردا .
-نا گزیر- با دلتنگی غروب کرد و .. شب فرا رسید.